Thursday, September 25, 2008

Η οικονομία της παραοικονομίας

Του Θοδωρή Πελαγίδη*

Η ιστορία έχει ως εξής: η προστασία της ελληνικής οικονομίας από τον διεθνή ανταγωνισμό γινόταν παραδοσιακά με δασμούς και ποσοστώσεις. Οταν πια αυτό δεν ήταν δυνατόν λόγω της ένταξης της χώρας στην ΕΟΚ, έπρεπε κάτι άλλο να εξευρεθεί. Αλλωστε, εμείς οι Ελληνες είμαστε «ευέλικτοι άνθρωποι». Η παραοικονομία διέσωσε εκείνη την περίοδο των αρχών του '80 την ελληνική οικονομία.

Μετά το πρώτο σοκ των αρχών του '80, σιγά σιγά, η εσωτερική δαπάνη και οι εξαγωγές άρχισαν να κινούνται, ενώ νέες επιχειρήσεις και επιχειρηματικά «τζάκια» έκαναν την εμφάνισή τους με κυρίαρχο συγκριτικό πλεονέκτημα την «παραοικονομία». Από τότε, είναι πολύ δύσκολο να κάνει κανείς σχετικά βέβαιες στατιστικές εκτιμήσεις.

Η Ελλάδα πάντως πλούτισε. Ακολούθησαν 15 χρόνια περίπου ταχείας επίσημης ανάπτυξης κοντά στο 4%, και ποιος ξέρει άλλο πόσο μέσα από την «αδήλωτη οικονομία». Οι εισροές κεφαλαίου ενέτειναν το φαινόμενο της διόγκωσης των «ανεπίσημων δραστηριοτήτων», καθώς η οικονομία των υπηρεσιών (τουρισμός, ναυτιλία, ΚΠΣ) και των κατασκευών (real estate) και των οικοπέδων εκτοξεύτηκαν στον ουρανό. Έτσι, αντί να περιορίζεται το φαινόμενο της κρυφής οικονομίας με τον εξευρωπαϊσμό, αντιθέτως εκτοξεύτηκε έτι περαιτέρω. Είναι πια στη φύση της οικονομίας μας... Εύκολο και γρήγορο χρήμα, εύκολο και γρήγορο κέρδος, χμ..., όχι κέρδος, καλύτερα, πρόσοδος (rent). Εξ ου και ο χαρακτηρισμός «ραντιέρηδες» από τον Αντρέα Παπανδρέου, από τότε, 25 χρόνια πριν!

Μαζί, όμως, μεγάλωσαν και τα προβλήματα. Στην Ελλάδα, δεν μπορείς εύκολα να εισπράξεις φόρους. Η «ατυπία» μεγάλη, αλλά συνάμα και η φύση του μικρο-καπιταλισμού τέτοια που κάνουν τον έλεγχο, την καταγραφή και την είσπραξη φόρων υποθέσεις πια πολύ δύσκολες. Για να μη μνημονεύσει κανείς τη διαφθορά...

Η κατάσταση κακοφόρμισε εντελώς. Εξελίχθηκε, έτσι, σε εξοργιστική επιδότηση των «προνομιούχων» ομάδων εις βάρος του συνόλου. Τα φορολογικά έσοδα είναι τα μισά από ό,τι στην Ε.Ε. Η άμεση φορολογία 4,6% του ΑΕΠ (Ε.Ε.: 9,2%), ενώ το σύνολο των εσόδων ως ποσοστό της επίσημης οικονομικής ετήσιας δραστηριότητας είναι 31%, ενώ εάν κάνει κάποιος αναγωγή των εσόδων του κράτους στο σύνολο επίσημης και ανεπίσημης οικονομίας μαζί, το ποσοστό αυτό κυμαίνεται στο 20% (Ε.Ε.: 40%).

Το τρελό είναι ότι, λόγω της αναξιοπιστίας εκείνων που χειρίζονται τους φόρους μας, η όποια νέα αύξηση της φορολογίας χαρακτηρίζεται, δικαίως και αδίκως, φοροεπιδρομή (!) (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τα πρόσφατα μέτρα είναι δίκαια και κυρίως αποτελεσματικά).

Στην πραγματικότητα, σήμερα όλοι βιώνουμε μια υπερφιλελεύθερη, με χαμηλούς συνολικά φόρους ανισομερώς κατανεμημένους, κακορυθμισμένη και σε πολλές περιπτώσεις υπερ-ρυθμισμένη μαζί λόγω του πλήθους των σκανδαλωδώς ευνοϊκών ρυθμίσεων που πετυχαίνουν μικροομάδες, οικονομία. Πραγματικά πρόκειται για τραγικό αδιέξοδο.

Το χειρότερο είναι όμως αυτό το τελευταίο. Πάνω στη νοσηρή αυτή κατάσταση της ιδιόμορφης «επιτυχίας» (;) της ελληνικής οικονομίας αναπτύσσεται συνεχώς μια «οικονομία των προσοδοθήρων», με υπερβολικά πολλές ομάδες πίεσης που διεξάγουν έναν «αγώνα χαρακωμάτων» για επιβολή και διατήρηση «ρυθμίσεων» που «κανονίζουν» προσπορισμό εισοδημάτων και πόρων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα τα επαγγέλματα όπου οι καθορισμένες εκ του «νόμου» τιμές και η, στην ουσία, απαγόρευση άσκησης ελεύθερης επιχειρηματικότητας, έχουν καταλήξει να αποτελούν ιδιόμορφο φόρο κατοχής ιδιότητας επαγγέλματος!

Το αποτέλεσμα είναι ο ελληνικός τύπος ανάπτυξης τελικά σήμερα να καταλήξει να είναι «ανθεκτικός», αφού δύσκολα μπορεί να μπει σε κρίση ένα μοντέλο που βασίζεται σε... συνεχείς κεφαλαιακές εισροές που δημιουργούν εισοδήματα τα οποία μάλιστα διοχετεύονται στην «άτυπη οικονομία». Να μην κάνει χαρές λοιπόν ο πρωθυπουργός (;) της χώρας αυτής όταν διαδηλώνει αφειδώς την ανθεκτικότητά της.

Στον σπόρο της εύκολης επιτυχίας ίσως μάλιστα να υπάρχει και η καταστροφή μας, καθώς έτσι έχουν δημιουργηθεί οι συνθήκες και προϋποθέσεις των φαινομένων που βιώνουμε σήμερα: Αναρχία και περιφρόνηση των θεσμών, κομματοκρατία και κυνισμός, φθόνος και διαγκωνισμοί χωρίς κανόνες για την καθημερινή πρόσκτηση προσόδου, μηδενικό κοινωνικό κεφάλαιο εμπιστοσύνης για τη συνεργασία, την ομαδικότητα και την πρόοδο. Ανισότητα μεγάλη, καθώς ευνοούνται αυτοί που βρίσκονται στις πρώτες θέσεις πρόσκτησης και υπεράσπισης προσόδου (γιατί όλοι θέλουν να μπουν στο Δημόσιο και ιδίως στο ΥΠΕΘΟ;), και, τέλος, λόγω και των χαμηλών φορολογικών εσόδων εξαιτίας της «άτυπης οικονομίας», εξαθλιωμένες υπηρεσίες παροχής δημόσιων αγαθών από το κράτος.

Ως αποτέλεσμα, σύμφωνα και με το Ευρωβαρόμετρο, οι πολίτες της πιο προικοδοτούμενης από την τύχη και τη φύση χώρας, που το κατά κεφαλήν εισόδημά της (επίσημο και... άτυπο) είναι πια εισόδημα αναπτυγμένου κράτους, είναι εξαιρετικά δυστυχείς, αλλά και αντιφατικοί στις εκτιμήσεις τους. Την ίδια στιγμή που ο Έλληνας απαιτεί το φακελάκι, επιθυμεί υψηλού επιπέδου υπηρεσίες υγείας. Εκεί όπου ζητά ποιοτικό πανεπιστήμιο, ο ίδιος ως καθηγητής δεν κάνει τη δουλειά του.

Όταν γίνεται υπουργός, ενώ γνωρίζει τον παραλογισμό της συμμετοχής κατά σχεδόν 50% των φοιτητών στην εκλογή πρυτάνεων, προέδρων κ.λπ. των ΑΕΙ (που προάγει τη συναλλαγή και το εμπόριο βαθμών), σφυρίζει αδιάφορα. Όταν βλέπει επίσημες ομάδες προστασίας να περνούν από τα μαγαζιά για να πάρουν το «μηνιάτικο μπαξίσι» τους, σφυρίζει αδιάφορα. Ίσως γιατί με την παρούσα κατάσταση όλοι βραχυχρονίως φαίνονται ευχαριστημένοι.

Όμως, έτσι, όλοι μαζί με συνέργεια εγκαθιδρύουμε ένα καθεστώς κλεπτοκρατίας και λεηλασίας, όπου ο ένας είναι όμηρος του άλλου, βάζοντας ο ένας το χέρι στην τσέπη του άλλου. Ένα «καθεστώς» όπου όλοι είναι εναντίον όλων και η πολιτική τάξη από επάνω, με πρώτη την ανεκδιήγητη αυτή κυβέρνηση, να αναπαράγεται παίζοντας το παιχνίδι του κοινωνικού διχασμού ή και του δήθεν ανήξερου διαιτητή, κλείνοντας το μάτι στην άτυπη δραστηριότητα. Δεν μπορούμε όμως τελικά να αποφύγουμε ότι, με το σύστημα «όλοι εναντίον όλων», όλοι χέρι χέρι βυθιζόμαστε σε μια οικονομική παρακμή όπου επί ματαίω όλοι στο τέλος αναζητούν κάτι που δεν υπάρχει: τον πάτο.

Όταν φτάνουν υπουργοί να δηλώνουν ότι παρατύπησαν με κυνισμό για τα παιδιά τους, δηλαδή για να τα διασώσουν -όπως νομίζουν...- από το ελληνικό χάος και την οικονομική ζούγκλα χωρίς κανόνες, τότε δε το μήνυμα που όλοι παίρνουμε είναι: «Κάντε κι εσείς τα ίδια». Μόνο στα ολιγαρχικά καθεστώτα της Αφρικής μπορείς να βρεις υπουργούς που ζητούν διαμέρισμα-μίζα για την κόρη τους, μετεγγράφουν παρατύπως τον φοιτητή γιο τους ή φοροαποφεύγουν προκλητικώς διαδηλώνοντας περισσή περηφάνια και κυνισμό.

Να γιατί, στο τέλος, το μόνο πράγμα που έχει πάτο είναι η πολιτική. Χαμηλότερα δεν γίνεται. Σε μια χώρα όπου δεν υπάρχει πραγματικά ριζοσπαστικός προοδευτικός λόγος που να αμφισβητεί με ουσία και σοβαρότητα το αντιδραστικό και γελοίο πια status quo, καθώς ακόμη και οι σχετικά νέοι στην ηλικία πολιτικοί είναι απελπιστικά βαρετοί, επαρχιώτες, ανεπάγγελτοι κομματικοί και ανούσιοι, φαίνεται να υπάρχει αδιέξοδο. Τους ακούς να εκστομίζουν κάτι θλιβερά, ξύλινα τσιτάτα, αλλά για την ουσία των δημόσιων πολιτικών... τζίφος.

Τελικά, έχουμε καταφέρει να εγκαθιδρύσουμε μια κατάσταση όπου ενώ δεν υπάρχει απελπιστική φτώχεια, η οικονομική ανισότητα που υπάρχει είναι το πιο άδικο πράγμα που έχω δει ποτέ στη ζωή μου. Δηλαδή, πολλή ανισότητα, αλλά ταυτόχρονα και πολύ άδικη ανισότητα. Κι αυτό γιατί η οικονομική ανισότητά μας δεν βασίζεται στο ταλέντο και τη σκληρή εργασία, αλλά στην οικονομική και κομματική μας αφετηρία και κυρίως στην ισχύ της ομάδας στην οποία ανήκουμε, ομάδα η οποία εμπλέκεται συνήθως και με το καθεστώς της ολιγαρχικής κομματοκρατίας.

Πρώτο στάδιο εξόδου από τη δυσμενή αυτή κατάσταση στην οποία έχουμε βρεθεί είναι να τη συνειδητοποιήσουμε. Έπειτα, ελπίζουμε σε έναν ριζοσπάστη «κανονικό» πολιτικό/ άνθρωπο, με περιφρόνηση στην κατοχή περιουσιακών στοιχείων, που θα μας εκπλήξει θετικά στην πορεία και θα απελευθερώσει τους θεσμούς και την οικονομία από αγκυλώσεις και ομάδες συμφερόντων (μικρών και μεγάλων) και κυρίως θα ανακαινίσει το κράτος κηρύσσοντας την ανεξαρτησία του, την αξιοκρατία και την αναβάθμιση των δημόσιων αγαθών. Γρήγορα.

* Ο Θοδωρής Πελαγίδης είναι καθηγητής Οικονομικής Ανάλυσης στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς. Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία στις 20-9-2008. Το αναδημοσιεύουμε ύστερα από άδεια του συγγραφέα.

18 comments:

  1. απ' τα καλύτερα άρθρα του Πελαγίδη που διάβασα τελευταία. Ο άνθρωπος το κατέχει το θέμα της προσοδοθηρίας, των ραντιέριδων που έλεγε κι ο Ανδρέας. Πολύ καλό και το βιβλίο του "Ανάλυση της Ελληνικής Οικονομίας- Η Προσοδοθηρία και οι Μεταρρυθμίσεις".

    ReplyDelete
  2. Η Ελληνική μεγαλοφυΐα σε όλο της το μεγαλείο, αλλά με αρνητικό πρόσημο και δείκτη κοινωνικής νοημοσύνης IQ -170.

    Αυτό το πράγμα τιθασεύεται και αντιστρέφεται μόνο με μια εμπνευσμένη ηγεσία. Χρειαζόμαστε έναν πολιτικό Μεγαλέξανδρο αλλά και μια ομάδα αντάξια των στρατηγών του. Έναν Παρμενίων υπουργό οικονομίας, τον Νέαρχο υπουργό Ναυτιλίας, τον Κρατερό υπουργό Άμυνας, τον Πτολεμαίο στο εξωτερικών, τον Αντίγονο στο εσωτερικών, και πάει λέγοντας.

    Αυτόν τον συφερτό των άξεστων, αγράμματων, εγωιστών, πονηρών, φιλόδοξων ατομίσταρων γιδοβοσκών που αποτελούνε το έθνος των Ελλήνων εδώ και 4.000 χρόνια μόνο μια τέτοια βεληνεκούς ηγεσία μπορεί να την πειθαρχήσει σε συγκροτημένη φάλαγγα.

    Από την άλλη, αν είχαμε τέτοιες ηγεσίες κάθε 200 χρόνια θα διασαλεύαμε την παγκόσμια τάξη. Δεν θα κουνιόμασταν από την κoρυφή με τίποτα. Και αυτό από μόνο του θα μας ήταν πολύ βαρετό.

    Το άρθρο πάντως είναι φοβερό και άκρως περιγραφικό!

    ReplyDelete
  3. ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΠΙΣΩ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΑΠΟ ΤΑ ΝΥΧΙΑ ΤΩΝ ΡΑΝΤΙΕΡΗΔΩΝ.

    Να επανακρατικοποιήσουμε το κράτος.
    Να Εθνικοποιήσουμε το κράτος.
    Τώρα μας κυβερνά η τάξη των ραντιέρηδων.Και έχει μετατρέψει το κράτος μας σε κράτος ραντιέρηδων.

    ReplyDelete
  4. "@Vaggelas
    Χρειαζόμαστε έναν πολιτικό Μεγαλέξανδρο αλλά και μια ομάδα αντάξια των στρατηγών του. Έναν Παρμενίων υπουργό οικονομίας, τον Νέαρχο υπουργό Ναυτιλίας, τον Κρατερό υπουργό Άμυνας, τον Πτολεμαίο στο εξωτερικών, τον Αντίγονο στο εσωτερικών, και..."

    Και έναν Ηφαιστίωνα Υπουργό Επικρατείας ΚΑΙ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΌ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟ!

    ReplyDelete
  5. Ο Ηφαιστίων όμως "εθεάθη με τον Εφραίμ".Και ο Νομάρχης ζήλεψε και τον κάρφωσε.Τί θα κάνει τώρα ο Μεγαλέξανδρος;

    ReplyDelete
  6. @nomad

    "Και έναν Ηφαιστίωνα Υπουργό Επικρατείας ΚΑΙ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΌ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟ!"

    Eπίτηδες τον παρέλειψα... χαχαχαχαχα, πολύ γέλιο!

    ReplyDelete
  7. Καλό άρθρο και σωστή ανάλυση σε γενικές γραμμές, αλλά αναφέρει και αρκετά ξεκάρφωτα πράγματα που δεν καταλαβαίνω γιατί:

    Την ίδια στιγμή που ο Έλληνας απαιτεί το φακελάκι, επιθυμεί υψηλού επιπέδου υπηρεσίες υγείας. Εκεί όπου ζητά ποιοτικό πανεπιστήμιο, ο ίδιος ως καθηγητής δεν κάνει τη δουλειά του.

    Την ίδια στιγμή που ο Έλληνας απαιτεί το φακελάκι, επιθυμεί υψηλού επιπέδου υπηρεσίες υγείας. Εκεί όπου ζητά ποιοτικό πανεπιστήμιο, ο ίδιος ως καθηγητής δεν κάνει τη δουλειά του. Όταν γίνεται υπουργός, ενώ γνωρίζει τον παραλογισμό της συμμετοχής κατά σχεδόν 50% των φοιτητών στην εκλογή πρυτάνεων, προέδρων κ.λπ. των ΑΕΙ (που προάγει τη συναλλαγή και το εμπόριο βαθμών), σφυρίζει αδιάφορα. Όταν βλέπει επίσημες ομάδες προστασίας να περνούν από τα μαγαζιά για να πάρουν το «μηνιάτικο μπαξίσι» τους, σφυρίζει αδιάφορα. Ίσως γιατί με την παρούσα κατάσταση όλοι βραχυχρονίως φαίνονται ευχαριστημένοι.

    Πως ακριβώς σχετίζεται το φακελάκι στο γιατρό και η μίζα στους μπράβους με το 50% των φοιτητών στις εκλογές πρυτάνεων; Έχουν όλα αυτά που αναφέρει με την κατάσταση στην οικονομία σήμερα; Ασφαλώς και όχι, απλά είναι κομμάτι μιας γενικότερης αντίληψης ότι συγκεκριμένες ομάδες φταίνε για τα κακά σε κάθε δραστηριότητα ή χώρο.

    Στην πραγματικότητα, φταίει ο ασθενής που δεν προτιμά να μπει στην ταλαιπωρία να πάει τον γιατρό στα δικαστήρια αντί να του δώσει φακελάκι, γιατί δεν σκέφτεται ότι με το φακελάκι που δίνει ξεμπερδεύει ο ίδιος αλλά καταδικάζει τον επόμενο "πελάτη" του γιατρού στα ίδια. Για τους μπράβους εκεί τα πράγματα είναι πιο δύσκολα, αλλά και πάλι υπάρχουν άνθρωποι τους οποίους εκλέγει (π.χ. δήμαρχοι) και τους οποίους μπορεί εύκολα να "εκβιάσει" αντίστοιχα με την ψήφο του. Αλλά και εκεί ισχύει η συμπεριφορά του ατομικού "βολέματος", να ξεμπερδέψει ο ίδιος και ας πάνε να κάψουν το μαγαζί του διπλανού.

    Για τα Πανεπιστήμια και τους φοιτητές πραγματικά δεν ξέρω τι εννοεί, μια και οι ίδιοι οι Πανεπιστημιακοί (ΔΕΠ) στο μεγαλύτερο ποσοστό τους δεν έχουν πρόβλημα με τη συμμετοχή των φοιτητών, εκτός αν είναι "βαμμένοι" σε κάποιο κόμμα και έτσι αυτομάτως χάνουν ένα μεγάλο ποσοστό των ψήφων των φοιτητών.

    Επίσης δεν αναφέρει τίποτα για τα προβλήματα του μοντέλου της "ελεύθερης" οικονομίας, σαν κι αυτά που βλέπουμε τώρα στις ΗΠΑ (το άρθρο γράφτηκε πριν 5 μέρες, έτσι δεν είναι;). Δηλαδή ότι σε καταστάσεις πολύ έντονου και εντελώς αρρύθμιστου εταιρικού ανταγωνισμού, πράγματα που πρέπει να προστατεύονται (στέγη, ασφάλιση, υγεία, ...) μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα στο όνομα της οικονομικής επιβίωσης των εταιριών.

    Η κρατική παρέμβαση δεν είναι κακή, αντίθετα *πρέπει* να επιβάλλεται σε ορισμένα θέματα (για λόγους κοινωνικής συνοχής), αρκεί να περιορίζεται στη θέσπιση δίκαιων κανόνων, λογοδοσίας, κοινωνικής αλληλεγγύης και δικαιοσύνης για όλους - δηλαδή ότι ακριβώς λείπει σήμερα στη χώρα μας.

    ReplyDelete
  8. Και ύστερα ήλθε ο Νομάρχης.Και τί δεν έκανε και τί δεν κάνει να ξανακερδίσει τη καρδιά του Μεγαλέξανδρου.Είναι αλήθεια ότι έχει την ιστορία με το μέρος του.Εκείνα τα ανέμελα εφηβικά χρόνια που παίζανε μαζί κάπου νοτιοανατολικά της Πέλλας,στη παραλία της Συμβασιλεύουσας.Τόν εκτόπισε ένας Αρκάς.Στο ρόλο του Ηφαιστίωνα οι Αρκάδες είναι άπαιχτοι.
    Ομως "επέστη καιρός".Η θεση οσονούπω χηρεύει.Οι Ηφαιστίωνες είναι πολλοί και ο ανταγωνισμός μεγάλος.Ολόκληρη παράταξη αναζητεί τον Καταλληλότερο.Ζήτησαν βοήθεια και απο το Μανχάταν.Τα μαντάτα είναι καλά.

    ReplyDelete
  9. ένα άλλο ίσως καλύτερο του Πελαγίδη

    Η οικονομία και τα 'μαγαζάκια' 22-06-2005


    Αναδημοσίευση από την «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία»,

    Ποιος θα το φανταζόταν ότι οι Σκανδιναβοί και το λεγόμενο «σκανδιναβικό μοντέλο» έχουν ήδη αφιχθεί στην Ελλάδα;

    Ναι, οι Βίκινγκς είναι ήδη εδώ!

    Εργάζονται στον ΟΤΕ αλλά και σε άλλες μεγάλες εταιρείες, που κανείς δεν ξέρει εάν είναι ιδιωτικές (ως ΑΕ) ή «δημόσιου χαρακτήρα» (;)

    Όπως ακριβώς και οι πρόγονοί τους από τον 8ο έως τον 11ο αιώνα, οι Βίκινγκς επιδίδονται στην τέχνη της «προσοδοθηρίας».

    «Ρετιρέ» και «ραντιέρηδες» από την εποχή του Ανδρέα Παπανδρέου, βρίσκονται συνεχώς στο προσκήνιο.

    Επτάψυχοι, πάντα ένα με την κυβέρνηση και το κράτος, ειδικοί στην λαφυραγωγία και την τέχνη της επιβίωσης μέσω της απόσπασης προσόδου από την παραγωγική εργασία των υπολοίπων (κορόιδων).

    Ορθολογικοί, μέσα στον παραλογισμό του «ελλαδικού συστήματος», φροντίζουν αποκλειστικά για την προσωπική τους εξασφάλιση.

    Καλά οργανωμένη ομάδα, με ισχύ, πειθαρχία και συνοχή, κρυφοί θαυμαστές του λεγόμενου «υπαρκτού σοσιαλισμού».

    Τα ατσαλένια, σε άλλες περιπτώσεις, δόντια των πολιτικών, δεν τους αγγίζουν.

    'Αλλωστε, είναι τόσοι πολλοί, τους βρίσκει κανείς παντού... ακόμη και σε κατ' όνομα «ιδιωτικές ανώνυμες εταιρίες» με τη γνωστή τραβεστί σχέση με το δημόσιο

    (Είναι αλήθεια ότι η επανίδρυση του κράτους αγγίζει και εταιρίες όπως το «Μετρό» κ.τ.λ;)

    Ο δυισμός στην αγορά εργασίας στο απώγειό του.

    Υπάλληλοι του ιδιωτικού τομέα, άνεργοι, χαμηλοσυνταξιούχοι, άεργοι, γυναίκες, νέοι και νέες χωρίς προοπτική δουλειάς, παιδιά που δεν έχουν καν γεννηθεί, υποκλίνονται όλοι στην ικανότητά των Ελλήνων «Βίκινγκς» να προσαρμόζονται στις καταστάσεις και να λαφυραγωγούν.

    Γι' αυτό και πολλοί θέλουν να τους μοιάσουν, να γίνουν μέλη της ομάδας, να προσληφθούν στο «ευρύτερο δημόσιο».

    Η αδύναμη και εξαρτημένη κυβέρνηση και το «κούφιο», ανίσχυρο κράτος, δεν τους αγγίζουν.

    Ο λογαριασμός πηγαίνει πάντα στους ανοργάνωτους, στους ανυποψίαστους, στους αδύναμους, σε αυτούς που πάντα την πληρώνουν, στα κορόιδα.

    Η εξαγορά των «ρετιρέ» στοιχίζει πάντα, και ο λογαριασμός πρέπει να πηγαίνει ακριβώς εκεί που θα πληρωθεί αγόγγυστα, στους ανυπεράσπιστους, που δεν είναι σε θέση να παραγάγουν «πολιτικό κόστος»...

    Έτσι, αργά αλλά σταθερά, χτίζεται η «διχασμένη κοινωνία».

    Το ανέκδοτο είναι ότι η ιστορία αυτή βαπτίζεται συνήθως από τις κυβερνήσεις «διαρθρωτική αλλαγή» ή «μεταρρύθμιση».

    Εδώ πάλι ισχύει το γνωστό «το άλλο, με τον Τοτό, το ξέρεις;»

    Γιατί όχι;

    Συζήτηση δεν υπάρχει πουθενά.

    Ό,τι μας κατεβαίνει το βαπτίζουμε «διαρθρωτική αλλαγή».

    Αντί για ανακατανομή πόρων προς όφελος των αδικημένων και των μη προνομιούχων ή και την ενίσχυση της αποδοτικότητας του συστήματος, διάφοροι επιτήδειοι ή απλά άσχετοι, αναφέρονται στο (πολιτικό) κόστος των μεταρρυθμίσεων και στο ποιος θα πληρώσει τη νύφη.

    Κανείς δεν μπορεί να σκεφτεί ότι οι πραγματικές μεταρρυθμίσεις και διαρθρωτικές αλλαγές είναι εκείνες που εξασφαλίζουν για παράδειγμα την δίκαιη και ανταγωνιστική αγορά προϊόντων που αυξάνει την απασχόληση των ανθρώπων και την συνολική ευημερία.

    Ή ότι ένα «αποδοτικό» κοινωνικό κράτος, δεν πληρώνει απλά μισθούς σε προσοδοθήρες και ραντιέρηδες, αλλά ασκεί πολιτική που διευκολύνει και δίνει ευκαιρίες στους ανθρώπους, όπως ακριβώς έχει κάνει ο Γκόρντον Μπράουν (Gordon Brown) στην Μεγάλη Βρετανία.

    Α...!

    Αυτοί είναι νεοφιλελεύθεροι!

    Συκοφάντησε, συκοφάντησε, συκοφάντησε.

    Οι προσοδοθήρες διαθέτουν φαντασία και ιστορική μνήμη.

    Τα λάφυρα δεν είναι λίγα άλλωστε.

    «Είναι πολλά τα λεφτά», που λέει ο απλός λαός.

    Αντιθέτως, από τη Ραφήνα φτάνει το μήνυμα ότι οι αλλαγές θα προχωρήσουν και η συνεχής κρατικοποίηση του κόστους της καλής ζωής των προσοδοθήρων με καταγωγή από το «βαθύ κράτος» θα πρέπει να πληρώνεται από το ευρύτερο κοινό.

    Η πλάκα είναι ότι αυτό ονομάζεται «σύγκρουση με το "βαθύ κράτος"» και η κυβέρνηση καλεί σε συπαράταξη στη μάχη αυτή.

    Σωστά, το κόστος μπορεί να είναι μικρό με αυτόν τον τρόπο.

    Με λίγο «φέιμ στόρι» ακόμη, αλλά και λίγες βραζιλιάνικες σειρές στο κρατικό μαγαζί της ΕΡΤ, σιγά-σιγά όλα μπορεί να ξεχαστούν.

    Φορολογούμενοι και καταναλωτές, όλες αυτές οι απαθείς ομάδες, ούτε γνωρίζουν ούτε θυμούνται εύκολα.

    'Αλλωστε, η Ραφήνα ενδιαφέρεται για το παρόν.

    Το δυσοίωνο μέλλον θα πέφτει πάντα στους μικρούς και στους αδύναμους.

    Στην υγεία των κορόιδων λοιπόν, με τις μεθοδεύσεις και τις ευλογίες των κρατούντων.

    ReplyDelete
  10. Ο εκπρόσωπος του Υπουργού Επικρατείας, πρωθυπουργός κ.Καραμανλής,θα μεταφερει αύριο της απόψεις του υπουργού του στη κενρική επιτροπή του κόμματος.Εκεί οι υψηλόβαθμοι και υψηλόμισθοι κρατικοί αξιωματούχοι θα καταχειροκροτήσουν τον εκφωνητή για τη θαυμάσια απόδοση(και με τη γλώσσα του σώματος) των ιδεών του υπουργού των σχετικών με την έξοδο από τη κρίση.
    Εσπερινή Εφημερίς 25-09-08

    ReplyDelete
  11. @κομφουκιος
    πήγαινε στο Youtube και πληκτρολόγησε challege tv

    (και κάποτε θα καταλάβουμε ότι αυτή είναι μιά νέα μικρασιατική καταστροφή)

    @ λοιποί
    ναι ο μακαρίτης είχε πρωτοπεί τη λέξη "ραντιέρηδες" αλλά αυτός πρώτος φρόντισε την τάξη τους
    Σας θυμίζω τα >20% επιτόκια της εποχής

    και γιά να μην πολυλογούμε-
    η δύναμη ενός κράτους έιναι η οικονομία του
    ο Ανδρέας κατέχει το προνόμιο να είναι αυτός ο "διαπρεπής" οικονομολόγος που διάλυσε την οικονομία της χώρας με αποτέλεσμα να σέρνεται έκτοτε

    φρόντισε να διαλύσει και την αξιοκρατία και τον κοινωνικό ιστό και σήμερα ζούμε τα αποτελέσματα

    και αν κάποιοι βγάζουν συμπεράσματε βιαστικά αναρωτηθείτε
    χάνοντας τη μάχη της "Μακεδονίας" ζούμε μιά νέα μικρασιατική καταστροφή ή όχι ?

    ReplyDelete
  12. εδώ είναι τα μέτρα που ανακοίνωσε ο ΣΥΡΙΖΑ για τη γενιά των 700 ευρώ χτες. Θα τα αξιολογήσουμε εντός του Σ/Κ με ποστ αφού πρώτα αναρτηθεί ένα σχόλιο για την απεργία των τελωνιακών.

    ReplyDelete
  13. Η ΔΑΚΕ,η συνδικαλιστική παράταξη της ΝΔ,αποτελεί τη μεγαλύτερη αναχρονιστική δύναμη που εμποδίζει οποιαδήποτε, έστω δειλή,προσπάθεια εκσυγχρονισμού της χώρας.Το είδαμε με τους τελωνειακούς.Το βλέπουμε εδώ και πάρα πολλά χρόνια σε πρωταγωνιστικό ρόλο στην μετατροπή των Πανεπιστημίων σε ρουσφετολογικό μηχανισμό βολέμματος ημετέρων.
    Η μετατροπή του κράτους σε λάφυρο των μελών της κεντρικής επιτροπής της ΝΔ δεν αφήνει καμμιά αισιόδοξη σκέψη για κάποια θετικά αποτελέσματα απο τη σημερινή της σύνοδο,όπου θα περιοριστεί στο να κρύψει τη μετριότητά της.
    Ετσι θα μείνουμε στο γνωστό παραμύθιασμα αυτού που τους διόρισε.

    ReplyDelete
  14. Ο μεγάλος ασθενής είναι η παράταξη που κυβερνά.Δεν θέλει να αναλάβει το βάρος που της αναλογεί στην προσπάθεια να βγεί ο τόπος από το τέλμα.Αυτή η παράταξη αρνείται να αναλάβει τις ευθύνες της και προσπαθεί με επικοινωνιακά πυροτεχνήματα να τις μεταθέτει σε άλλους.Τώρα όμως η κοινωνία δεν παραμυθιάζεται άλλο.Θέλει έργο.Συγκεκριμένο,απτό,πρακτικό.Μέχρι τώρα οι κυβερνώντες βολεύτηκαν παίζοντας με τη δύναμη της αδράνειας.Τώρα τα ψέμματα τέλειωσαν.Η παράγεις έργο καλό ή κακό για το οποίο και θα κριθείς στην ώρα σου ή σε παίρνει η κοινωνία με τις πέτρες.
    TΌΣΟΙ ΑΤΆΛΛΝΤΟΙ ΚΑΙ ΤΌΣΟΙ ΑΣΗΜΑΝΤΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΤΟ ΣΥΡΦΕΤΟ ΤΗΣ ΚΕΝΤΡΙΚΗς ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΔΕΝ ΑΦΗΝΟΥΝ ΠΕΡΙΘΩΡΕΙΑ ΓΙΑ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ.

    ReplyDelete
  15. με λυπεί η δήλωση του εκπροσώπου του ΠΑΣΟΚ Γ. Παπακωνσταντίνου ότι δεν υπάρχει η γενιά των 700 ευρώ ως απάντηση στα χτεσινά του Τσίπρα. αν και πασόκος και παρότι ο γαπ μίλησε για γενιά 700 στη ΔΕΘ κι έκανε και προτάσεις οι πασόκοι δε βάζουν μυαλό

    ReplyDelete
  16. Με ουρανομήκεις κραυγές και ποδοβολητά των σιτιζόμενων απο το Πρυτανείο μελών της Κεντρικής Επιτροπής και διακεκριμένων ραντιέρηδων της ΝΔ, έκλεισε την ομιλία του ο Πρωθυπουργός.

    ReplyDelete
  17. Εγώ απορώ αν ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ο κ. καθηγητής πιστεύει ότι η προσδοκία με την οποία κλείνει το κείμενό του είναι καθολική.

    Κακά τα ψέματα, αν βρεθεί ένας τέτοιος πολιτικός θα του γυρίσουν συντριπτικά οι ελληναράδες την πλάτη. Εθισμένοι στη μάσα, στη ζήτα, στον εαυτουλισμό και στην ήσσονα προσπάθεια, προτιμούν - την ώρα που ρίχνουν το κουκί - τον τύπο εκείνο του λαϊκιστή πολιτικού που χαϊδεύει τα αφτιά. Ό,τι κι αν λένε στις ιδιωτικές τους συζητήσεις, όσο κι αν βρίζουν, όταν έρθει η ώρα συρρέουν προβατοειδώς και ψηφίζουν τα ίδια και τα ίδια, σε όλες τις κομματίκ αποχρώσεις. Γιατί αυτά θέλουν. Γιατί, εν τέλει, αυτά ΤΟΥΣ ΑΞΙΖΟΥΝ.

    Εδώ είδαμε ένα νέο πολιτικό, τον Τσίπρα, πόσο καλά πήγε να ξεκινήσει την τελευταία διετία στα αυτοδιοικητικά κι απαξιώθηκε μόνος του μέσα σε τρεις-τέσσερεις μήνες στην "κεντρική πολιτική σκηνή", έχοντας καταντήσει κι εκείνος ένας ανέμπνευστος αναμασητής των κλισέ που ικανοποιούν το θυμικό του νεοελληναρά: πολλή οργή, μηδέν προτάσεις.

    Μην ελπίζετε σε τίποτα, λοιπόν. Υπάρχει ακόμα ΠΟΛΥΣ δρόμος μέχρι τον πάτο του βόθρου αυτού που λέγεται Ελλάς. Και έχουμε ΠΟΛΛΗ παρακμή ακόμα να δούμε και να ζήσουμε...

    ReplyDelete
  18. το εαμ β θα σωσει την γενια των 700 ευρω
    http://www.eamb.gr/new_text/misthoi7.htm

    ReplyDelete